Wéris
DE BERENSTEEN EN HET GENEZINGSBED IN WERIS
Het verhaal dat ik jullie zal vertellen, glijdt terug tot diep in de geschiedenis, aan het einde van het Neolithicum, zo’n 2500 jaar voor Christus. In deze streek, op deze plek, vinden we oeroude getuigen uit de prehistorische periode. Ik nodig jullie uit om, samen op weg te gaan voor een bezoekje aan de Pierre Haina en het Duivelsbed.
Langs een holle weg verlaten we het dorpje Wéris, onderweg naar de Pierre Haina of de Menhir Blanc. Wij noemen hem meestal de Berensteen. Langs ruigten en braamhellingen worden de heuvels aan de rechterkant steeds hoger. Opeens staan we bij een reusachtig liggend steenblok, ze noemen dit het Duivelsbed (le lit du Diable), maar we weten dat het een genezingsplek uit de Oudheid is. Voorzichtig raken we dit stenen bed met de handen aan. Begin jij ook de andere dimensies van tijd en ruimte te voelen? Er komen verre voorouders om de steen heen staan, ze roepen de kracht van de sterren aan. Ze weerspiegelen in het water, dat als een vijvertje op de rots ligt.
De naam met het woord ‘duivel’ erin werd door de middeleeuwse kerk aan krachtplaatsen in de natuur gegeven om de mensen te dwingen deze plekken van gebed of genezing te verlaten. Meestal zijn het fascinerende plekken die hun oorspronkelijke kracht en vitaliteit hebben behouden.
Dan lopen we links langs de heuvel omhoog en je komt bij een bijzondere krachtplaats: de Pierre Haina, wat letterlijk betekent: Steen van onze Voorouders. Hij ligt op een uitzichtpunt bovenop de heuvel, als de stoel voor een reus. Deze krachtplaats maakt deel uit van een steenformatie in het landschap die met het sterrenbeeld ‘de Grote Beer’ samenhangt. Die steenformatie ligt verspreid over enkele kilometers in bossen en velden. De Seine-Oise-Marne bevolking bouwde prehistorische, heilige steenformaties in Noord-Frankrijk en België. Er zijn, rond Wéris, 2 ganggraven en 16 menhirs gevonden. Ze bestaan uit puddingsteen; een harde rots die lijkt op cement met keien en kwarts stukken.
Volgens legendes is de Berensteen verbonden met een tunnel die tot het midden van de aarde gaat. Het behoeft geen betoog dat er een bepaalde kracht uitgaat van deze witte steen, daar op zijn heuvel. Wit ja! Jaarlijks wordt hij door de plaatselijke druidengroepering wit geschilderd in de nacht van de voorjaarsevening, 21 maart. Een professor heeft met zijn studenten dit oude gebruik weer nieuw leven in geblazen. Lang geleden deed de plaatselijke bevolking dit altijd zelf.
Op dit heilige stukje aarde wordt ’s zomers een festival gehouden waarbij men grote reuzenstenen rond sleept zoals in de tijd van Astérix en Obelix. Er lopen in het gebied van Wéris enkele duidelijke astronomische lijnen en op 21 juni is er mogelijkheid om de zon te zien opkomen boven de witgekalkte Berensteen, die goed afsteekt tegen de heuvel. De baan van de zon staat ook in verbinding met de dag van het voorjaar, 21 maart. Het was een tijdklok voor de prehistorische mens. Het is te voelen dat bij de Berensteen al 1000den jaren positieve rituelen plaatsvinden.
Op krachtplaatsen als dit kleine ‘Stonehenge van België’ komen hemel en aarde samen. Het Duivelsbed met zijn vriendelijke uitstraling heeft helende krachten. Uit de steen en de aarde komt een kracht met genezende uitwerking. Vanuit je kern kun je je opnieuw verbinden met de harmonie van de aarde. En de Berensteen? Daar raken onze voeten de prehistorie, daar vloeien verleden, heden en toekomst samen in een kruising van leylijnen, daar verbindt de Aardemoeder zich met het kosmisch licht.
We gaan even samen tegen de Berensteen leunen en genieten van het fantastisch uitzicht, met het bos in je rug en de uitgestrekte velden als een lapjesdeken voor je.
En als de avond valt, zijn we daar nog… we zitten nog steeds tegen de Berensteen aan en maken verbinding, met de steen, met hemel en aarde, met elkaar… Kijk naar het sterrenbeeld van de ‘Grote Beer’, een steelpan van sterren. Het lijkt wel of een godinnenhand deze hemelse steelpan vol melk beetpakt en leeg giet waardoor ze de Melkweg met haar miljoenen sterren creëert.
Laten we lichtenergie sturen naar andere krachtplaatsen op onze planeet, licht dat van krachtplaats naar krachtplaats de Aarde omspant. Zo weven we mee aan het levensweb op aarde.
Dank en eer aan de oeroude natuurkrachten van de levende Hemel en Aarde.
Dank en eer aan de energie van de Pierre Haina en het Genezingsbed.
Heil aan onze voorouders, langs de regenboog van de tijd.
Laat deze zachte en wijze energieën samenvloeien in een beschermend licht rondom ons.
Zo boven, zo beneden!
JANEL 20-04-2018
Stonehenge
De dag waarop we Stonehenge bezochten, was grijs en bewolkt. Maar als je door Engeland reist, is het best je daar niet aan te storen want dat hoort er bij. Stonehenge dus…Ik voelde een lichte opwinding om eindelijk het beroemdste prehistorisch monument in Europa te mogen bezoeken. Wereld-erfgoed, stel je voor!
De eerste indruk was een beetje teleurstellend : massa’s toeristen en geen glimp van de befaamde stenen. Tegenwoordig ligt Stonehenge helemaal afgesloten ; je moet er een eind naar toe wandelen, dan toegang betalen (£ 19.00) en via een tunnel kan je dan uiteindelijk de groep monolieten bewonderen. De tijd dat mensen tussen de stenen door konden flaneren is al lang voorbij. En maar goed ook. Nu groeien er zeldzame mossen op, waaraan wetenschappers van over de hele wereld zich vergapen. De bezoeker moet wel een eindje van de stenen vandaan blijven, maar de audiogids maakt veel goed. Dankzij dit apparaatje krijg je een uitgebreide uitleg over de bouw, het doel en de omgeving van Stonehenge.
De vermaarde stenencirkel, gelegen pal ten noorden van de stad Salisbury in het graafschap Wessex, werd eigenlijk in 5 fasen gebouwd. Alles begon vanaf 3000 voor Christus tot de laatste constructies gemaakt werden rond 1500 voor Christus. In tegenstelling tot de populaire opvatting is Stonehenge dus niet gebouwd door druïden. Hun priestercultus bloeide rond 250 voor Christus, ruim 1000 jaar na de voltooiing van het monument.
Dat is het soort informatie dat je via de audiogids binnenkrijgt. En natuurlijk is dat enorm interessant, maar mijn gedachten dwaalden voortdurend weg naar het verleden. Dat mysterieuze, die mistige sluier die over de stenen heen hangt. Welke rituelen werden hier uitgevoerd? Daar kunnen we alleen maar naar gissen. Waar we zeker van zijn is, dat de bouwers van Stonehenge uitstekende wis- en sterrenkundigen waren. Ze hielden rekening met de stand van de zon en maan en de wisseling der seizoenen bij de constructie. De ‘Heel stone’ bijvoorbeeld werpt op midzomerdag een lange schaduw naar het hart van de cirkel. Precies op deze dag ook wordt de zonsondergang gevangen tussen een opening in het middelpunt van de stenen. Dat Stonehenge met zonnecultus te maken had, is nu wel zeker, maar meer en meer raken de wetenschappers er van overtuigd dat ook de maan hier een grote rol speelde.
De allereerste prehistorische mensen waren jagers. Het jagen gebeurde veelal ’s nachts en de maan was voor hen een gids en een licht. Later werden de mensen sedimentair, ze bewerkten de grond en moesten leven van de landbouw. Nu was de zon belangrijker want zij bepaalde of er een goede oogst zou zijn. Maar de prehistorische mens werd er niet gelukkiger op. Hij moest nu zijn bezittingen verdedigen en dat resulteerde in ruzie en zelfs oorlog, daar waar vroeger (bij de maancultus) harmonie heerste. In het collectief geheugen bleef deze periode van rust en vrede, gelinkt aan maanverering, voortleven. Daarom is de maancultus nooit weg geweest. De maan en het vrouwelijke werden vereerd met respect en weemoed naar harmonieuze tijden.
In gedachten zag ik een lange stoet donkere figuren langs ‘the Avenue’ naar de stenenkring schuifelen. The Avenue’ is een brede weg, die recht op Stonehenge toeloopt. Van daaruit heb je een perfect zicht op de ondergaande zon boven de stenen. Ik zag het volk vol ontzag staren naar de schittering van de lage zon die tussen de nu zwarte stenen hing. Helemaal overtuigd van de goddelijke kracht bogen ze het hoofd, sommigen knielden neer. Het was plots allemaal zo duidelijk, alsof ik er zelf bij was : de priesters maakten mystieke bewegingen, hieven een monotoon gezang aan…Opeens botste een nuchtere Engelse dame tegen me aan en met een snel gepreveld ‘sorry’ plofte ik met mijn voetjes op de grond.
IK concentreerde me weer op de stenenkring zelf en luisterde naar de stem in mijn oor die het had over de 2 soorten gesteente die gebruikt werden bij de bouw van Stonehenge. De grote buitencirkel bestaat uit Sarsen zandsteen. Die werden aangevoerd uit de streek van Marlborough, zo’n 30 km verderop. De binnenkring werd gebouwd uit arduinsteen of ‘Blue stone’, afkomstig uit de Preseli bergen in Wales, 385 km verder. Zoiets roept natuurlijk vragen op: hoe zijn de bouwers in godsnaam te werk gegaan? Als men bedenkt dat alle werktuigen van steen, hout en been waren, dan moeten die mensen de beschikking gehad hebben over grote rijkdommen en veel mankracht. Ze hadden het ook allemaal goed bedacht : de dekstenen zijn bijvoorbeeld vastgemaakt met pen-gat verbindingen. Zo blijven ze ook na duizenden jaren onwrikbaar!
Mijn ogen gleden belangstellend over de bewuste dekstenen toen ik tot mijn verbazing merkte dat deze over de volledige lengte ingenomen werden door kraaien. De gitzwarte vogels zaten er gezellig met mekaar te keuvelen, schouder aan schouder, en schenen zich geen barst aan te trekken van de talrijke bezoekers rondom hen.
En toen vielen de puzzelstukjes op hun plaats : ergens las ik ooit dat kraaien boodschappers zijn van gene zijde. Mocht er dus op deze wereld een poort bestaan naar die andere wereld, het hiernamaals, dan kon dat alleen maar hier zijn. Stonehenge, een grens tussen 2 dimensies? Een vliesje tussen stervelingen en hogere wezens?
Toen ik op het buitenpoortje afstapte, vielen de eerste dikke regendruppels…
JANEL 20-08-2004
Ierland
De eerste indrukken die ik ooit over dit land had waren ‘groen’ en ‘vrouwelijk’. Het is misschien wat gek om een land een geslacht toe te kennen maar bij Ierland is het zó duidelijk dat ik ervan overtuigd ben dat iedereen op slag de mystieke vrouwelijkheid van dit geheimzinnige eiland herkent.
Enerzijds is ze prachtig, mysterieus, zacht glooiend, liefelijk groen, inspirerend, maar anderzijds ook vol verrassingen, vaak ruig, grillig en heel veranderlijk. De nationale dichter William Butler Yeats (1865-1939) dichtte zijn land een ‘terrible beauty’ toe (een verschrikkelijke schoonheid). En gelijk had hij!
Het Ierse landschap leent zich helemaal niet tot een strak blauwe hemel met veel zonneschijn. Bij dit scenario horen donkere, zware luchten, voortgejaagd door de wind. Ook Alfred Hitchcock wist dit en ging er gretig filmen. Hij hoefde geen filmset op te stellen maar vond er gratis alle elementen die hij voor zijn thrillers nodig had: een beklemmend decor met veel mist, een opdoemende kasteelruïne, omcirkeld door krassende kraaien…
Geen wonder eigenlijk dat de leren zoveel respect hebben voor wezens uit een andere wereld zoals elfen, feetjes (fairies), Banshees, reuzen geesten en vooral ‘leprechauns’ (spreek uit: [lipriekoan]). Deze laatste is de nationale fairy en misschien een prototype van de doorsnee Ier (maar dit is een persoonlijke indruk!). De leprechaun is van lage komaf (zijn vader was een kwade geest en zijn moeder een ontaarde elf) maar is toch rijk geworden omdat hij alle potten met goud (oude oorlogsschatten) wist zitten. Oorspronkelijk was hij een schoenmaker en zo kun je in Ierland vaak zien hoe de mensen een paar oude schoenen aan de poort zetten in de hoop dat de leprechaun ze ongemerkt zal komen repareren. Hij is een onafhankelijke, solitaire elf, gekleed in rood en zwart en zijn hoed is een driekantige steek. Meestal vind je hem in beschonken toestand onder een zuringblad of in een heg. Maar pas op dat je hem opmerkt vooraleer hij jou ziet want hij zou je wel eens ongelofelijk kunnen pesten!
Ook de banshees ontmoet je beter niet. Deze ijle vrouwelijke geesten kondigen met hun doordringend gegil een nakende dood aan. Ze schreeuwen zo hard datje er stapelgek van wordt!
Twijfel vooral niet aan deze verhalen want elke Ier, van de jongste tot de oudste, weet dat ze waar zijn. En op deze echtheid wordt nogal wat Guinness geconsumeerd!
Rond al deze (sprookjes)figuren worden tal van boeiende sagen en legenden verteld en daar hebben de leren professionele vertellers voor.
Dit zegt natuurlijk al iets over de inwoners van Ierland; bijvoorbeeld dat ze spraakzaam zijn, vriendelijk, artistiek aangelegd en tjokvol fantasie zitten. Tussen pot en pint wordt daar kunst beoefend: er wordt gemusiceerd, gedicht, geschilderd en de wildste fantasieën worden er in alle ernst besproken. Of zoals Oscar Wilde (schrijver) het formuleerde: ‘Een gedicht schrijven in Ierland gaat bijna vanzelf.
Een Ierse onderzoeker van het University College in Dublin heeft geconstateerd dat de Ierse muziekknobbel, zoals die wordt uitgedragen door groepen als U2 of the Chieftains, direct afkomstig is van de feeën (the fairies). De muziek van de fairies is prachtig, dwingend en sterk en is van een uitzonderlijk hoog niveau. Volgens de overlevering zijn deze eigenschappen overgebracht op de muziek van de menselijke muzikanten. Deze overdracht moet gezien worden in een breder kader van interactie wanneer natuurlijke en bovennatuurlijke wezens met elkaar in contact komen. ‘Er vindt dan een vorm van uitwisseling plaats’, aldus de onderzoekster. Je zal toch geen wetenschappelijk onderzoek tegenspreken, ofwel?
Volgens één van de vele Ierse ballades die de wilde schoonheid van het land bezingen, heeft Ierland 40 verschillende schakeringen van groen.
Het eiland ten westen van Engeland ziet eruit als een reusachtige zandbank van 500 km lengte en 300 km breedte. Ierland is verdeeld in 26 counties of graafschappen en is een voortdurende opeenvolging van wisselende landschappen.
In de counties Galway en Mayo bijvoorbeeld vind je een mix van granieten, kalkstenen en vulkanische rotsformaties, dit alles gelardeerd door meren en riviertjes. Deze combinaties zorgen voor een wild uiterlijk.
In de county Clare, ten noorden van de Shannonmonding (de Shannon is de langste rivier = 370 km) liggen ‘the Burren’, een spookachtig gebied dat er uitziet als een maanlandschap. Het is een geologisch fenomeen: de grond is bezaaid met grote, platte kalkstenen brokken met diepe scheuren ertussen en daarin groeit een merkwaardige alpenflora. Hier en daar ontmoet je een eenzame boom, een grondophoping en zelfs één enkele keer een dolmen. Als je riviertjes en meren in het niets ziet verdwijnen, tussen druipsteengrotten en rotsen, zou je dan ook niet wat licht in het hoofd worden en zin krijgen in Guinness? Het water stroomt natuurlijk ondergronds verder!
De westkust van Ierland heeft in tegenstelling tot de oostkust een grillige vorm. Het geheel van diepe inhammen, hoge rotsen en steile kliffen geeft het geheel een ruig aspect. Bij ‘the Cliffs of Moher’ gaan de mensen op hun buik liggen en schuiven over de rotsen zodat hun hoofd over de rand naar beneden hangt. Spectaculair!
In het graafschap Kerry (in het zuiden) ligt de hoogste berg van Ierland (1040 m): de Carrauntoo Hill. Daar kan je ook een speciaal uitgestippelde route volgen: ‘de Ring van Kerry’. Misschien is dat wel het allermooiste gebied in heel Ierland.
De bezoeker krijgt er adembenemende vergezichten te zien over bergen, dalen, klippen en de oceaan. De natuur wordt er steeds grootser en innemender.
Opvallend zijn de hoge, door varens gelig-groene bergen. Overal tegen de hellingen grazen schapen, ze rusten uit tegen een ruw stenen muurtje of lopen nonchalant over de weg. Rond de heuveltoppen hangen lage wolken, nevelslierten slingeren zich door het landschap en scheppen die aparte, indringende, mystieke sfeer die Ierland zo eigen is.
Wat er eveneens karakteristiek is in het Ierse landschap, zijn de ‘High crosses’ of Keltische hoogkruisen. Meestal vind je ze terug op plaatsen waar vroeger kloosters stonden. Het alleroudste : het St. Patrick’s Cross stamt uit de 7e eeuw en bevindt zich in de county Donegal (noordwesten). Deze typische beeldhouwwerken stellen een groot kruis voor waarvan de armen verbonden zijn door een cirkel. Achteraf werden ze door monniken intensief bewerkt.
Nog zo’n herkenbaar bouwsel in het Ierse landschap is de ‘Round Tower’. Deze ronde torens (gebouwd tussen de 10e en de 13® eeuw) zijn uniek voor Ierland en je vindt er ongeveer 70 exemplaren van, verspreid over het eiland. Hierin verschansten de monniken zich voor de Vikingen, maar dat mocht niet baten want ze werden simpelweg uitgerookt.
De mensen die dit vreemde eiland bewonen houden er een gezonde filosofie op na. Take it easy’ (kalmpjes aan) of Tomorrow is another day’ (Na vandaag komt er nog een dag) of ‘God made plenty of time’ (God heeft voor elk van ons genoeg tijd gemaakt). Als continentale bezoeker is het beter om stelselmatig op een lagere versnelling over te schakelen. Als je ten volle wil genieten van alles wat dit prachtige eiland je te bieden heeft moet je wel inbinden. Voorbijrazende toeristen oogsten in Ierland meewarige en verbaasde blikken, zelfs bij de schapen. En omdat een intelligent mens zich over het algemeen aanpast aan de autochtone bevolking zou ik je aanraden: nestel je met je luie kont op een rotsblok, met het verstand op nul en de blik op oneindig. Verbeeld je wat Ierse volksmuziek: een doedelzak, een lichtvoetig harpje, een melancholische viool. Dan nog een vleugje muntgeur in de lucht… Maar!!! Kijk uit voor leprechauns en regenbuien! 4 seasons in 1 day…(1 dag omvat 4 seizoenen).
JANEL 25-08-2004